حرف هایی که پشت سر هم می زنیم!

مهدی یاراحمدی خراسانی

می خواهم اندکی خودمانی تر و راحت تر در ارتباط با یک رفتار غلط اجتماعی صحبت کنم. رفتاری نادرست که در جامعه رواج یافته است ...

مهدی یاراحمدی خراسانی

می خواهم اندکی خودمانی تر و راحت تر در ارتباط با یک رفتار غلط اجتماعی صحبت کنم. رفتاری نادرست که در جامعه رواج یافته است و با کمال تأسف جمع زیادی از ما گرفتار آن هستیم و آن قدر تکرار نموده ایم که قبح آن ریخته و برای ما به صورت یک عادت روزانه درآمده است. به قدری این عمل غلط در جامعه مصطلح شده است که نه دیگر کسی از انجام آن ابایی دارد و نه کسی بعد از انجام آن  احساس عذاب وجدان و یا احساس گناهی می کند. عادتی که مثل غذای روزانه ترک نمی شود و حداقل در روز چندین بار آن را تکرار می کنیم. و آن صحبت کردن پشت سر دیگران است.

نمی دانم چه حالتی است تا دو نفر به هم می رسند اکثراً سخن از شخص غایبی که برای طرفین آشناست به میان می آید و در مورد آن اظهار نظر می شود، قضاوت می شود، مسأله یا داستانی بیان می شود و یا مواردی از این قبیل. گویی انگار پشت سر هم حرف زدن، نقل و نبات محافل ماست و حتی شاید با اطمینان بتوان گفت که  یکی از ابزارهای اساسی گرم و شیرین ساختن دورهم نشینی ها و گعده های اجتماعی است. نمی دانم چه اتفاقی افتاده است که ما باهم و ازهم صحبتی نداریم، اما پشت سر هم و از دیگران سخنان زیادی داریم تا آنجا که وقت هم کم می آوریم و در نهایت از گذرسریع زمان ناراحتیم که کاش بیشتر در کنار هم بودیم و می توانستیم از دیگران سخن بگوییم!  فرض کنید در میان جمعی مثل یک مجلس خانوادگی یا در محل کار شاید هم در میان دوستان قرار دارید و در ارتباط با فردی که حضور ندارد اظهار نظر می کنید. دائماً از نقاط ضعف و یا قوت او که دیده و یا شنیده اید سخن گفته و یا به هر صورت اظهار نظری می کنید و این سخن به گوش وی می رسد. فکر می کنید در این حالت چگونه با او مواجه خواهید شد و رفتارتان توجیه می کنید؟ به قول قدیمی ها همه می دانیم "دیوار موش دارد، موش هم گوش داد" و سخنان ما دیر یا زود، غلط یا درست، کامل و یا ناقص به گوش فرد مورد نظر می رسد اما باز هم غیبت کردن را رها نمی کنیم و پشت سر هم حرف می زنیم!

نمی دانم این دیگر چگونه لذتی است که اکثر افراد در جامعه کمابیش در گیر آن هستند. ما حرف زدن با هم را فراموش کرده ایم یا انگار از اول هم یادنگرفته ایم که چگونه با هم حرف بزنیم. کاش کمی فکر کنیم و با خودمان رودربایستی نداشته باشیم. فکر کنیم به این که چرا و چگونه است که ما آدم ها از صبح تا شب در نکوهش پشت سر هم حرف زدن، حرف می زنیم اما باز انگار که یکی از دلمشغولی ها و تفریحات ما همین پشت سر هم حرف زدن است. اگر یاد بگیریم رودر رو ولو با کمی چاشنی صراحت با هم حرف بزنیم و از دل همین گفت وگوهای مستقیم و چشم در چشم به تفاهم برسیم شاید کمتر و شاید هم هیچ گاه به جاده خاکی غیبت و پشت سر هم گفتن نرسیم. تا زمانی که حرف راست و حقیقت که رو در رو بیانی می شود برایمان تلخ است، غیبت و پشت سر هم گفتن و شنیدن برایمان شیرین است. در شب معراج، پیامبر(ص) شگفتی هاى بسیار ملاحظه نمود، از جمله نگاه کرد، دید عده اى با ناخن هاى خود صورت خود را مى خراشند و مجروح مى کنند. از جبرئیل پرسید: اینها کیستند؟جبرئیل عرض کرد: اینها غیبت مى کردند و پست سر مؤمنین از آنها بدگویى نموده و آبروى آنها را مى بردند. سپس پیامبر فرمود: کسى که گام بردارد براى بدگویى پشت سر مؤمنان، نخستین گامش را در میان آتش دوزخ مى گذارد و کسى که از غیبت کردن توبه کند، آخرین نفرى است که وارد بهشت مى شود و کسى بدون توبه در مورد غیبت، از دنیا برود نخستین کسى است که وارد دوزخ مى گردد.